Prokop Pieniążek z Krużlowej herbu Odrowąż ‒ rycerz jerozolimski

Na kartach historii zapisał się jako dzielny żołnierz służący w 1573 r. na Morzu Śródziemnym we flocie hiszpańskiej, walcząc przeciwko Turkom (niewykluczone, że pod słynnym wodzem i admirałem hiszpańskim Juanem d`Austria). W tym mało znanym okresie życia, w 1575 r., występuje jako rycerz zakonu jerozolimskiego św. Maurycego (polecany m.in. przez kardynała Stanisława Hozjusza), założonego trzy lata wcześniej przez księcia sabaudzkiego Emanuela Filiberta.

Przypuszczenia, że Prokop Pieniążek brał udział w 1571 r. w słynnej bitwie morskiej pod Lepanto u zachodnich wybrzeży Grecji, która zatrzymała ekspansję Osmanów na Morzu Śródziemnym, nie można potwierdzić. Franciszek Sikora, autor biogramu interesującej nas postaci, zamieszczonego w Polskim Słowniku Biograficznym, nadmienia jedynie, że witeź krużlowski brał udział w walkach z Turkami w Afryce o Tunis i Algier. Kiedy dokładnie i w jakiej roli – nie wiadomo. Być może jednak – jak chciał anonimowy autor artykułu zamieszczonego w 1948 r. w „Ilustrowanym Kurierze Polskim” – przeciwko Ułudż Alemu, słynnemu korsarzowi muzułmańskiemu, dowódcy lewego skrzydła floty osmańskiej pod Lepanto, który o mały włos nie odmienił wyników tej bitwy na korzyść Osmanów.
W czasach króla Stefana Batorego Prokop Pieniążek uczestniczył w walkach przeciwko zbuntowanemu Gdańskowi. Następnie jako rotmistrz brał udział w zwycięskiej wojnie Rzeczypospolitej z Rosją (uczestnik kampanii połockiej w 1579, wielkołuckiej w 1580 i połockiej w 1581). W 1582 r. przebywał ze swoją rotą na Podolu dla obrony południowej granicy przed Tatarami. Po śmierci Stefana Batorego (1586) zaliczał się do zwolenników kandydatury Zygmunta Wazy na tron polski. W 1588 r. walczył pod Janem Zamoyskim pod Byczyną przeciwko wojskom pretendującego do korony polskiej arcyksięcia Maksymiliana Habsburga. Jak czytamy w PSB: „[…] włączony do bitwy w jej ostatniej fazie, uczestniczył wraz z wojskiem 2 linii lewego skrzydła w uderzeniu na ciężką jazdę węgierską H. [Walentego] Prepostvarego, zmuszając Węgrów do odwrotu. W tym samym roku otrzymał od Zygmunta III Wazy potwierdzenie dożywotniego nadania na Wenden i Rumborgu [w Inflantach]”.