Pustelniczy żywot św. Andrzeja Świerada i kościół w Tropiu

Dokładnej daty urodzin i miejsca urodzin św. Świerada nie znamy. Na pewno jednak pochodził z Małopolski, zapewne z rodziny wieśniaczej, być może – jak twierdzi ks. Stanisław Pietrzak – z okolic Zakliczyna, ongiś Opatkowic. To co ważne, to fakt, iż pobyt świętego w Tropiu odnotował Jan Długosz orientacyjnie pod rokiem 998, stwierdzając istnienie pustelni, w której eremita przez wiele lat przebywał i ‒ jak napisano ‒ „trudził się dla Chrystusa”. Później, , udał się do klasztoru benedyktyńskiego na górze Zobor koło Nitry, gdzie przyjął imię zakonne Andrzej i jako pierwszy polski misjonarz, „pomnażał radość” nawracających się Węgrów.

Pustelnicze życie św. Świerada naznaczone było skrajną ascezą; zajmował się karczowaniem lasu i nieustannie umartwiał (w Wielki Post zadawalał się jedynie czterdziestoma orzechami i źródlaną wodą). Po całodziennym trudzie nie pozwalał sobie na spokojny odpoczynek. Sypiał siedząc na pniaku dębowym otoczonym zaostrzonymi prętami, tak iż pochylając się budził się raniony ostrymi witkami; wokół jego głowy zwisały uwiązane kamienie, boleśnie uderzające w razie gwałtowniejszego ruchu. Jeszcze większą udrękę sprawował mosiężny łańcuch, którym był tak ciasno opasany, iż wpił się głęboko w ciało i obrósł skórą. Do czasu zgonu pustelnika nie domyślano się tej dobrowolnej tortury. Dopiero przy obmywaniu ciała zmarłego opat Filip zobaczył metalową klamrę, która zdradziła faktyczny stan rzeczy. Kult Andrzeja Świerada szerzył się od czasu jego śmierci, do której doszło w 1031 r. W 1064 r. jego ciało przeniesiono do bazyliki w Nitrze. W 1083 r. papież Grzegorz VII uznał naszego rodaka świętym.