„Drzewna – Węgierska – Jagiellońska”

W średniowieczu i w czasach nowożytnych ulicę wybiegającą z rynku nowosądeckiego w kierunku południowym do bramy węgierskiej nazywano Drzewną, później (przez większą część XIX w. po wyburzeniu murów obronnych) Węgierską, a od 1886 r. Jagiellońską. Źródła wzmiankujące Drzewną (platea Lignali) podają, że w XVI stuleciu była ona kamieniem „ubrukowana” i w niektórych miejscach „udylowana”. Wiadomo także, że zabudowana była domami drewnianymi, które przewyższały ceną budynki w innych częściach miasta, z wyjątkiem rynku, gdzie wartość domu (najczęściej zapewne murowanego) była trzy a nawet czterokrotnie wyższa aniżeli przy jakiejkolwiek innej ulicy Nowego Sącza.

Ulicę Drzewną zamykała w linii murów miejskich brama węgierska z basztą bednarską (oflankowana basztami tkacką i krawiecką), którą w połowie XVI w. ubezpieczono przedbramiem, wybudowanym w celu wzmocnienia najbardziej dostępnego pod względem terenowym odcinka murów miasta. Wyburzenie obwałowań miejskich w czasach austriackich wydłużyło niegdysiejszą Drzewną. W tamtym czasie – już jako Węgierska – prowadziła ona po linii dawnego traktu handlowego przez obszar o luźnej zabudowie, określany w odniesieniu do okresu staropolskiego jako przedmieście Węgierskie lub Większe. Zasadnicza zmiana w wyglądzie tej ulicy wiązała się z zaprowadzeniem w drugiej połowie XIX w. w Nowym Sączu oświetlenia placów i ulic lampami naftowymi, a następnie (od 1912 r.) elektrycznymi. Przeistoczenie się dawnej Węgierskiej, przemianowanej na Jagiellońską, w prestiżową arterię wiązało się z katastrofalnym pożarem Nowego Sącza 17 kwietnia 1894 r. Klęska ta wymusiła przyspieszoną modernizację Nowego Sącza, czego wynikiem było m.in. ułożenie przy Jagiellońskiej 120 metrów chodnika, a następnie wybrukowanie jej pieńkami.