Pierwsze znakowane szlaki turystyczne w Beskidzie Sądeckim
Pierwszy szlak turystyczny w Beskidzie Sądeckim został wyznakowany przez Towarzystwo Turystyczne „Beskid” w 1907 r. Inicjatorem wytrasowania ścieżki wiodącej z doliny potoku Czercz do Jaworek był Kazimierz Sosnowski, nauczyciel gimnazjalny, ówcześnie członek „Beskidu”, przyszły autor m.in. Przewodnika po Beskidzie Zachodnim – od Krynicy po Wisłę łącznie z Pieninami i terenami narciarskimi (I wydanie w 1914 r.), w okresie międzywojennym wybitny propagator turystki górskiej i krajoznawstwa w Polsce.
Drugi szlak turystyczny – z Rytra do Szczawnicy – wyznakowano w 1908 r., o czym „Beskid” (już jako Oddział Towarzystwa Tatrzańskiego) sprawozdawał następująco: „Czerwone znaki rozpoczynają się na stacji kolejowej Rytro, prowadzą przez wieś do Roztoki Wielkiej, stąd droga rzuca się w górę i grzbietem górskim prowadzi na szczyt Przehyby, stąd zaś obniżając się, grzbietami schodzi do wąwozu «Szewczynówka» i kończy się w górnym parku w Szczawnicy, odkąd już turysta może się kierować znakami Oddziału Pienińskiego [TT]. Zarząd nie szczędził kosztów, byle tylko wyznaczenie było dokładne i trwałe; w Rytrze i Szczawnicy postawiono metalowe tablice z objaśniającymi napisami, również na szczycie Przehyby umieszczono orientacyjną tablicę, a przez olbrzymią halę na tej górze wskazuje drogę kilka słupów; miejscami umieszczono też drogowskazy do źródeł”. („Pamiętnik Towarzystwa Tatrzańskiego” t. 30, 1909).
W 1910 r. dzięki zaangażowaniu m.in. inż. Henryka Suchanka (po I wojnie światowej naczelnik Warsztatów Kolejowych w Nowym Sączu) wytyczono i wyznaczono cztery kolejne szlaki: Rytro–Niemcowa–Wielki Rogacz (znaki biało-zielone), Piwniczna–Niemcowa–Wielki Rogacz (znaki biało-żółte), Piwniczna–Łomnica–Pisana Hala–Makowica–Rytro (znaki biało-żółte) oraz Piwniczna–Eliaszówka–Okruchla–Syhła–Obłaz–dolina Czercza (znaki biało-niebieskie). Jednym z ostatnich dokonań „Beskidu” przed I wojną światową w tym zakresie było wyznakowanie w 1913 r. szlaku turystycznego z Krynicy na Jaworzynę.
W 1910 r. dzięki zaangażowaniu m.in. inż. Henryka Suchanka (po I wojnie światowej naczelnik Warsztatów Kolejowych w Nowym Sączu) wytyczono i wyznaczono cztery kolejne szlaki: Rytro–Niemcowa–Wielki Rogacz (znaki biało-zielone), Piwniczna–Niemcowa–Wielki Rogacz (znaki biało-żółte), Piwniczna–Łomnica–Pisana Hala–Makowica–Rytro (znaki biało-żółte) oraz Piwniczna–Eliaszówka–Okruchla–Syhła–Obłaz–dolina Czercza (znaki biało-niebieskie). Jednym z ostatnich dokonań „Beskidu” przed I wojną światową w tym zakresie było wyznakowanie w 1913 r. szlaku turystycznego z Krynicy na Jaworzynę.
Kazimierz Sosnowski, projektant Głównego Szlaku Beskidzkiego, źródło: strona Centralnego Ośrodka Turystyki Górskiej PTTK, https://old.cotg.pttk.pl/encyklopedia_tresc.php?id=116&szukaj=
Władze „Beskidu” podejmowały starania, aby znakowanie było solidne i trwałe. W poszukiwaniu środków zaradczych przed zakusami szkodników wysuwano niekiedy pomysły dość szczególne, takie jak zatrudnienie stałego dozorcy z zadaniem likwidacji szkód poczynionych ręką psotnika. Porzuciwszy ten pomysł, zdecydowano się na coś znacznie prostszego: umieszczenie na tablicach metalowych z informacją turystyczną (wykonanych w fabryce wyrobów żelaznych Józefa Rossmanitha w Nowym Sączu) wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej, co – jak pokazała przyszłość – okazało się dostateczną rękojmią nietykalności.
Nowy etap w zakresie znakowania szlaków turystycznych wiązał się z realizacją idei Kazimierza Sosnowskiego wytyczenia i wyznakowania Głównego Szlaku Beskidzkiego. Inicjatywę tę – mającą na celu uprzystępnienie Beskidu Zachodniego od Beskidu Żywieckiego po Beskid Sądecki włącznie – zaczęto realizować w 1924 r. Wtedy to – jak napisano cytując jedno ze sprawozdań Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego – „Oddział Nowosądecki wyznaczył główny szlak beskidowy według projektu prof. Sosnowskiego na przestrzeni od Prehyby do Łabowskiej Hali”. (Zbigniew Kresek, Główny Szlak Zachodniobeskidzki im. Kazimierza Sosonowskiego Ustroń–Krynica, Warszawa–Kraków 1989). Główny Szlak Beskidzki znakowano trzema paskami (biało-czerwono-białym). Kończąc prace nad GSB w Beskidzie Sądeckim, w 1925 r. wyznakowano odcinek Krościenko–Przehyba, rok później Łabowska Hala–Krynica.
Nowy etap w zakresie znakowania szlaków turystycznych wiązał się z realizacją idei Kazimierza Sosnowskiego wytyczenia i wyznakowania Głównego Szlaku Beskidzkiego. Inicjatywę tę – mającą na celu uprzystępnienie Beskidu Zachodniego od Beskidu Żywieckiego po Beskid Sądecki włącznie – zaczęto realizować w 1924 r. Wtedy to – jak napisano cytując jedno ze sprawozdań Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego – „Oddział Nowosądecki wyznaczył główny szlak beskidowy według projektu prof. Sosnowskiego na przestrzeni od Prehyby do Łabowskiej Hali”. (Zbigniew Kresek, Główny Szlak Zachodniobeskidzki im. Kazimierza Sosonowskiego Ustroń–Krynica, Warszawa–Kraków 1989). Główny Szlak Beskidzki znakowano trzema paskami (biało-czerwono-białym). Kończąc prace nad GSB w Beskidzie Sądeckim, w 1925 r. wyznakowano odcinek Krościenko–Przehyba, rok później Łabowska Hala–Krynica.